1- گردش ریوی
مقاومت کم و فشار کم( 25 – 10 میلیمتر جیوه )
2- گردش سیستمیک
مقاومت بالا و فشار بالا( 80 – 120 میلیمتر جیوه )

عروق خونی

شریان یا آرتریول: دارای دیواره قوی است که خون تازه را با سرعت زیاد به سمت بافتها هدایت می کند.

شریانچه: شاخه های کوچک سیستم شریانی هستند که دیواره عضلانی قوی دارند و می توانند آرتریول را کاملا مسدود

کرده یا چندین برابر گشاد کنند.

مویرگ: تبادل مایعات؛ مواد غذایی ؛ الکترولیت ها و گازهای تنفسی بین خون و مایع میان بافتی در مویرگها انجام می

گیرد.

مویرگها دیواره بسیار نازک و نفوذپذیری دارند.

وریدچه: خون را از مویرگها جمع کرده و بتدریج به یکدیگر می پیوندند.

ورید: دیواره نازک و غیر عضلانی دارند و بعنوان منبع ذخیره خون مطرح هستند.

اصول پایه ای دستگاه گردش خون

جریان خون در هر بافت رابطه مستقیم و دقیقی با نیازهای همان بافت دارد.

برون ده قلبی توسط مجموع تمام خونهای موضعی بافتی کنترل می شود،بطوریکه هرچه میزان خون وریدی که به قلب باز

می گردد بیشتر باشد؛ برون ده قلب نیز افزایش می یابد.

فشار شریانی توسط مکانیسم های خاصی و بطور مستقل از کنترل جریان خون موضعی یا کنترل برون ده قلبی کنترل می

شود.

جریان تیغه ای یا لامینر

جریان خون در رگ هایی با سطح هموار معمولا بصورت لایه لایه است و هر لایه در فاصله ثابتی از جدار رگ باقی می ماند.

*مقاله درمورد عوارض شکستگی ها*

عوارض شکستگی ها:

در اکثر شکستگی ها روند جوش خوردگی طبق انتظار پیش می رود به تدریج فونکسیون عضو آسیب دیده به وضع طبیعی بر می گردد و اگر نقص دائمی باقی بماند بسیار جزئی است اما همه شکستگی ها دارای چنین پیامد خوبی نیستند و ایجاد عوارض در تعدادی از آنها اجتناب پذیر می باشد که برخی خفیف، برخی شدید و ندرتاً فاجعه آمیز می باشد این عوارض می توان به دو گروه تقسیم نمود:

1)عوارض که مربوط به خود شکستگی می باشند.

2)عوارضی که مربوط به ضایعات همراه در نسوج دیگر

دوازده عارضه شکستگی که به دو گروه انترنسیک و اکسترنسیک تقسیم شده است.

عفونت Infection

عفونت واقعاً فقط در شکستگی های باز (مرکب) دیده می شود که در آنها زخم توسط ارگانیسم هائی که از خارج بدن وارد می شود، آلوده می گردد به طور استثنائی ممکن است یک شکستگی بسته(ساده) هنگامی که با دخالت جراحی به یک شکستگی باز تبدیل می شود، دچار عفونت گردد.

گاهی عفونت زخم سطحی باقی مانده و استخوان گرفتار نمی شود اما حداکثر عفونت به استخوان نیز سرایت نموده و موجب استئومیلیت می گردد استئومیلیت یک عارضه جدی است زیرا هنگامیکه استخوان با ارگانیسم های پیوژتیک عفونی شد، عفونت تمایل به مزمن شدن پیدا می کند. عفونت عاملی قوی در تأخیر یا جلوگیری از جوش خوردن استخوان است.

پیشگیری از عفونت و علائم آن

تمام شکستگی های باز باید آلوده در نظر گرفته شوند، فیکساسیون داخلی شکستگی به روش جراحی خطر عفونت را افزایش می دهد. پرستار باید بیمار را از نظر نشانه های عفونت شامل حساسیت در لمس، درد، قرمزی، گرمی موضعی، تب، ترشحات چرکی کنترل کند. عفونت ها باید بلافاصله درمان شوند. برای پیشگیری از عفونت و درمان آن باید از داروهای آنتی بیوتیک مناسب با دوز کافی استفاده کرد.

درمان

عفونت حاد جدید:در عفونت های حاد استقرار یافته اهداف اصلی درمان عبارتند از:

1)درناژ کافی

2)دادن آنتی بیوتیک

زخم باز گذاشته می شود و حفره هائی که ممکن است چرک در آنها وجود داشته باشد با انسنریون یا اکسزیون مناسب برداشته می شود. و لازم نیست پانسمان مکرراً تعویض شود. غالباً بهتر است در فواصل بین پانسمان ها انسنریون یا اکسنریون مناسب برداشته می شود.

همیشه باید از آنتی بیوتیک استفاده شود ترکیبی از فلوگلوکز اسیلین و اسید فوسیدیک و یا اریترومایسین و اسید فوسیدیک اغلب مناسب است اما انتخاب آنتی بیوتیک باید بر مبنای حساسیت ارگانیسم های مهاجم صورت گیرد.

عفونت مزمن:اگر عفونت های استخوان مزمن شود (استئومیلیت مزمن) ترشح چرک ادامه پیدا کرده و ممکن است قطعاتی از استخوان مرده و به صورت سکستر جدا شوند. برای بهبودی دائمی در این وحله به جراحی رادیکال ترسی نیاز است.

تمام سکسترها باید برداشته شوند استخوانی را که با حفره های کوچک حاوی چرک به صورت لانه زنبور در آمده باید تراشیده گردد.

و گاهی منطقی است که تمام قسمت های عفونی شده استخوان را برداشت و به جای آن کرافت استخوان اسفنجی از استخوان ایلئوم قرار داد.

تأخیر در جوش خوردگی Delayed union

زمانی اصطلاح دیرجوش خوردن مطرح می شوند که فرایند التیام نسبت به نوع و محل شکستگی با سرعت کمتر از حد طبیعی پیشرفت کند این عارضه معمولاً همراه با عفونت های سیستمیک و تغذیه بد، بیماری دیابت و بیماری اتوایمیون و یا در اثر اعمال کشش غیر طبیعی روی قطعات شکستگی ایجاد می شود ولی در نهایت شکستگی التیام می یابد.

علل تأخیر در جوش خوردگی:

علل تأخیر در جوش خوردگی همان علل عدم جوش خوردگی است که به شکل خفیف تری عمل می کند.

درمان

در اکثر موارد درمان ابتدائی تأخیر در جوش خوردگی، منتظر ماندن است زیرا این امید وجود دارد که شکستگی در نهایت بدون دخالت جراحی، به طور رضایت بخشی جوش بخورد. معمولاً انتظار، نتیجه بخش است. اما ممکن است زمانی فرا رسد. شاید شش ماه یا بیشتر پس از شروع درمان که در صورت عدم پیشرفت در روند جوش خوردن مجبور به استفاده از درمان جراحی شویم در اغلب موارد استفاده از نوعی گرافیت استخوانی دارای بهترین چشم انداز در پیشرفت جوش خوردگی می باشد.