*مقاله درمورد پنی سیلین*

مقدمه

پنی سیلین که جزﺀ داروهای بتالاکتام می باشد, در اواسط سال 1940 توسط فلمینگ کشف شد. تعداد آنتی بیوتیکهای بتالاکتام روز به روز بطور فزاینده ای افزایش می یابد. هم اکنون 46 آنتی بیوتیک بتالاکتام در ایالات متحده مورد تایید قرار گرفته است. پنی سیلین اگر در دوزهای متوسط استفاده شود, عوارض سمی چندانی سوای آلرژی ندارد. در حقیقت سمیت اصلی آنتی بیوتیکهای بتالاکتام واکنشهای آلرژیک است. اولین مورد آنافیلاکسی به پنی سیلین در سال 1946 گزارش شد و اولین مرگ ناشی از حساسیت به پنی سیلین در سال 1949 بوقوع پیوست.

واکنشهای آلرژیک در 40-7 مورد از هر 1000 مورد افراد تحت درمان با پنی سیلین دیده می شود. واکنشهای آنافیلاکتیک در 15-4 مورد در هر صد هزار و مرگ و میر ناشی از آنافیلاکسی به بتالاکتام در یک نفر در هر 100000-32000 مورد تحت درمان پنی سیلین اتفاق می افتد (واکنشهای آنافیلاکتیک پنی سیلین ناشایع هستند و در 2/0 درصد از 10000 رخ داده که 001/0 درصد از صدهزار مورد منجر به مرگ می گردد). مطالعات نشان داده اند که بیش از نیمی از واکنشهای دارویی آلرژیک در بیماران بستری مربوط به آنتی بیوتیکهای بتالاکتام هستند. طیف وسیعی از واکنشهای ناشی از آنتی بیوتیکهای بتالاکتام گزارش شده است.

تقسیم بندی واکنشهای آلرژیک:

1_ سیستم طبقه بندی ایمونوپاتولوژیک Gell & Coombs

2_ سیستم تقسیم بندی s’Levine براساس زمان شروع واکنش

3_ تقسیم بندی براساس تظاهرات بالینی غالب

واکنشهای ایدیوپاتیک: بعضی از واکنشهای آنتی بیوتیکهای بتالاکتام پاتوژنز مشخصی ندارند و در تقسیم بندی Gell & coombs جای نمی گیرند. این واکنشها شامل کهیر، اگزانتم ماکولوپاپولر، واکنشهای حساسیت به نور، واکنشهای ثابت دارویی[1] و درماتیت اکسفولیاتیو هستند. شایعترین این واکنشها، راشهای ماکولوپاپولر هستند که در 3-2 درصد موارد دیده می شوند.

راشهای آمپی سیلین در افراد در 5/9-2/5 درصد افراد به ظاهر سالم روی می دهد. زمانی که در مبتلایان به عفونت E.B.V و سیتومگالوویروس یا در بیماران به ALL1 از آمپی سیلین یا آموکسی سیلین استفاده شود, در 100-69 درصد موارد این راشها ظاهر می شود. سایر واکنشهای با مکانیسم ناشناخته شامل سندرم استیونس-جانسون [بصورت راش (معمولاً اریتم مولتی فرم) بعلاوه درگیری 2غـشـای مـخاطـی یـــا بیشتــر], سـنـدرم lyell و T.E.N epidermal necrolysis) (Toxic می باشند. واکنشهای پسودوآنافیلاکتیک بعد از تزریق عضلانی یا وریدی پنی سیلین پروکائین مشاهده شده است. بنظر می رسد که این واکنشها ترکیبی از عوارض توکسیک و آمبولیک باشند.

حساسیت مفرط به پنی سیلین

پنی سیلین شایعترین علت واکنشهای شدید آلرژیک دارویی در کودکان می باشد. گزارشات نشان داده اند که آنافیلاکسی به دنبال مصرف دارو از راههای تزریقی، خوراکی، موضعی و استنشاقی بروز می کند; هر چند احتمال بروز آنافیلاکسی از راه تزریقی بیشتر از راههای دیگر است. تاکنون 6 مورد مرگ و میر ناشی از پنی سیلین خوراکی گزارش شده است. جدیدا" معتقدند که شاید علت این تفاوت در بروز آنافیلاکسی در روش مصرف پنی سیلین, مربوط به دوز تجویزی باشد. در صورتی که پنی سیلین در دوزهای بالای خوراکی (مثلاً در درمان سوزاک) تجویز شود, میزان بروز واکنشهای آلرژیک هیچ تفاوتی با تزریق عضلانی پنی سیلین پروکائین با همان دوز ندارد. از طرفی بعلت تشخیص نادرست، 85 درصد بیمارانی که به پنی سیلین واکنش نشان داده اند, ممکن است در صورت تجویز دارو بتوانند آن را تحمل نمایند.

پنی سیلین ترکیبی با وزن ملکولی کم است و تنها هنگامیکه با حاملی چون پروتئین، پلی ساکارید یا غشای سلولی ترکیب شود قادر به ایجاد واکنش ایمنی می باشد. متعاقب جذب پنی سیلین G، حلقه بتالاکتام باز شده, با پروتئینهای بافتی واکنش نشان دلده و گروه بنزیل پنی سیلوئیل (B.P.O) تشکیل می گردد. B.P.O بعنوان شاخص اصلی حساسیت آلرژیک شناخته شده است; زیرا 95 درصد بنزیل پنی سیلین به این صورت واکنش ایجاد می کند. بقیه هاپتن های موجودکه همانا شاخصهای فرعی هستند, [Benzyl penicilloate-Benzyl penicillin که مجموعاً (MDM) Minor determinant Mixture نامیده می شوند], عامل ایجاد کننده 5 درصد موارد واکنشهای زودرس می باشند. بنابراین برای پنی سیلین و دیگر آنتی بیوتیکهای بتالاکتام آنتی بادیهای IgE در برابر تعدادی از شاخصهای هاپتنی (اصلی و فرعی) ساخته می شوند.

واکنشهای آنافیلاکتیک پنی سیلین معمولاً به واسطه وجود IgE در برابر شاخصهای فرعی است; اگر چه بعضی از واکنشهای آنافیلاکتیک در بیمارانی که فقط آنتی بادی IgE اختصاصی دارند, اتفاق می افتد. واکنشهای کهیری تسریع شده و تاخیری معمولاً ناشی از IgE اختصاصی پنی سیلوئیل است (شاخص اصلی). IgE و IgM اختصاصی برای B.P.O موجب بروز کم خونی همولیتیک، بثورات ماکولوپاپولر و کهیر می شوند.

پاسخ ایمنی به آنتی بیوتیکهای بتالاکتام در درصد کمی از بیماران مصرف کننده پنی سیلین روی می دهد و فقط در کسری از این بیماران تظاهر بالینی آلرژی بتالاکتام حادث می شود. بروز پاسخ ایمنی به آنتی بیوتیکهای بتالاکتام احتمالاً منشأ ژنتیکی دارد. نیمه عمر آنتی بادیهای IgE علیه بتالاکتام می تواند به کوتاهی 10 روز تا بیشتر از 1000 روز باشد. قاعدتاً در فردی که پاسخ آنتی بادی IgE اختصاصی بتالاکتام به صورت مداوم دارد, خطر واکنشهای آلرژیک به آنتی بیوتیکهای بتالاکتام بیشتر از کسانی است که آنتی بادی IgE آنها سریعاً ناپدید می شود.

بررسی حساسیت کانتراست با افزایش سن در بیماران مراجعه کننده به کلینیک بینائی سنجی

خلاصه
فصل اول: مقدمه
1-1 پیشگفتار
1-2 کلیات
1-2-1 حساسیت کانتراست چیست ؟
1-2-2 حساسیت کانتراست
1-2-3 کانتراست چیست ؟
1-2-4 چه میزان روشنایی باید مورد استفاده قرار گیرد ؟
1-2-5 اندازه گیری حدت بینایی
1-2-6 منحنی عمل حساسیت کانتراست
1-2-7 عوامل موثر بر منحنی عمل حساسیت کانتراست
1-2-7-1 شکل و ماهیت موج
1-2-7-2 میزان روشنایی
1-2-7-3 طول بار
1-2-7-4 اندازه مردمک
1-2-7-5 سن
1-2-7-6 مدت ارائه
1-2-7-7 تاثیر بیماریها و اختلالات
1-2-7-7-1 تاثیر کاتاراکت بر حساسیت کانتراست
1-2-7-7-2 تاثیر گلوکوم بر حساسیت کانتراست
1-2-7-7-3 تاثیر بیماریهای رتین بر حساسیت کانتراست
1-2-7-7-4 تاثیر داروها
1-2-7-7-5 نقایص اپتیکی
1-2-8 تغییرات وابسته به سن در حساسیت کانتراست
1-2-9 روش های ارائه کانتراست
1-2-9-1 چارتهای چاپی
1) چارت آردن گریتینگ
2) چارت کانتراست Vistech vision C.test sys
3 )چارت کانتراست ریگان
4 )چارت حساسیت کانتراست کم کمبریج
5 )چارت کانتراست پلی رابسون
فصل دوم: مروری بر مطالعات گذشته
2-1 بررسی متون
فصل سوم:روش کار
3-1 روش کار
3-1-1 جمعیت مورد مطالعه
3-1-2 روش جمع آوری اطلاعات
3-1-3 زمان اجرای مراحل تحقیق
3-1-4 روش تجزیه و تحلیل اطلاعات
3-1-5 اهداف
3-1-6 فرضیات
فصل چهارم : نتایج
4-1 معرفی متغیرها
4-1-1 جنس
4-1-2 سن
4-1-3 حساسیت کانتراست چشم راست
4-1-4 حساسیت کانتراست چشم چپ
4-1-5 حساسیت کانتراست دوچشمی 4-1-6 عدسی اصلاح کننده عیوب انکساری چشم راست
4-1-7 عدسی اصلاح کننده عیوب انکساری چشم چپ
4-2 آزمون ها
4-2-1 آزمون T
4-2-1-1 آزمون T برای مقایسه حساسیت کانتراست چشم چپ در گروه های سنی
4-2-1-2 آزمون T برای مقایسه حساسیت کانتراست چشم راست در گروه های سنی
4-2-1-3 آزمون T برای مقایسه حساسیت کانتراست دوچشمی در گروه های سنی
4-2-1-4 آزمون T برای فرض برابری میزان حساسیت کانتراست در چشم چپ در دو گروه زن ومرد
4-2-1-5 آزمون T برای فرض برابری میزان حساسیت کانتراست در چشم راست در دو گروه زن ومرد
4-2-1-6 آزمون T برای فرض برابری میزان حساسیت کانتراست دو چشمی در دو گروه زن ومرد
4-2-1-7 آزمون T برای فرض برابری میزان حساسیت کانتراست چشم چپ با عیوب انکساری اصلاحی
4-2-1-8 آزمون T برای فرض برابری میزان حساسیت کانتراست چشم راست با عیوب انکساری اصلاحی
4-2-2 آزمون همبستگی
4-2-2-1 آزمون همبستگی حساسیت چشم راست و سن
4-2-2-2 آزمون همبستگی حساسیت چشم راست و سن
4-2-2-3 آزمون همبستگی حساسیت دو چشمی و سن
فصل پنجم: بحث و نتیجه گیری
5-1 حساسیت کانتراست در گروه های سنی مختلف
5-2 رابطه حساسیت کانتراست با افزایش سن
5-3 رابطه حساسیت کانتراست و جنس
5-4 مقایسه حساسیت کانتراست تک چشمی و دو چشمی
5-5 رابطه عیوب انکساری اصلاح شده و حساسیت کانتراست
5-6 نتیجه گیری

خلاصه
هدف : تعیین تغییرات حساسیت کانتراست با افزایش سن .
روش کار : از میان 110 مراجعه کننده به کلینیک بینایی سنجی پس از توضیح کامل پروژه و گرفتن رضایت اطلاعات شامل : سن ، جنس گرفته شده و در پرسشنامه مربوطه ثبت گردید .
در مرحله بعد معاینات گرفتن دید بدون عینک ، رفرکشن توسط رتینوسکوپ استاتیک ، بررسی دید با اصلاح انجام شده و از میان بیمارانی که با اصلاح ، دید کامل داشته اند تست حساسیت کانتراست پلی رابسون ابتدا تک چشمی و سپس دوچشمی در شرایط نوری گرفته شد و نتایج بررسی شد.
نتایج :بر اساس آزمون T میزان حساسیت کانتراست چشم راست، چپ و دوچشمی در گروههای سنی مختلف تفاوت معنی داری داشت .
(P-Value چشم راست = 002/0 ؛ P-Value چشم چپ = 003/0 ؛ P-Value دوچشمی = 000/0 )
نتیجه گیری : از میان فاکتورهای بررسی شده بین سن و تغییرات حساسیت کانتراست ارتباط معکوس وجود دارد به طوری که هر چه سن افزایش می یابد اندازه حساسیت کانتراست کاهش می یابد ، همچنین مقدار حساسیت کانتراست دوچشمی بیشتر از تک چشمی مشاهده شد .
در این پژوهش بین جنس ، عیوب انکساری اصلاح شده و مقدار حساسیت کانتراست با افزایش سن ارتباطی پیدا نشد .
خلاصه
هدف : تعیین تغییرات حساسیت کانتراست با افزایش سن .
روش کار : از میان 110 مراجعه کننده به کلینیک بینایی سنجی پس از توضیح کامل پروژه و گرفتن رضایت اطلاعات شامل : سن ، جنس گرفته شده و در پرسشنامه مربوطه ثبت گردید .
در مرحله بعد معاینات گرفتن دید بدون عینک ، رفرکشن توسط رتینوسکوپ استاتیک ، بررسی دید با اصلاح انجام شده و از میان بیمارانی که با اصلاح ، دید کامل داشته اند تست حساسیت کانتراست پلی رابسون ابتدا تک چشمی و سپس دوچشمی در شرایط نوری گرفته شد و نتایج بررسی شد.
نتایج :بر اساس آزمون T میزان حساسیت کانتراست چشم راست، چپ و دوچشمی در گروههای سنی مختلف تفاوت معنی داری داشت .
(P-Value چشم راست = 002/0 ؛ P-Value چشم چپ = 003/0 ؛ P-Value دوچشمی = 000/0 )
نتیجه گیری : از میان فاکتورهای بررسی شده بین سن و تغییرات حساسیت کانتراست ارتباط معکوس وجود دارد به طوری که هر چه سن افزایش می یابد اندازه حساسیت کانتراست کاهش می یابد ، همچنین مقدار حساسیت کانتراست دوچشمی بیشتر از تک چشمی مشاهده شد .
در این پژوهش بین جنس ، عیوب انکساری اصلاح شده و مقدار حساسیت کانتراست با افزایش سن ارتباطی پیدا نشد .