*مقاله نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه طنز در نمایش*

نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه جناب طنز در نمایش

اشاره:

حدیث طنز، تبار، انواع و تبعات آن از جمله گفتمان های مکرر تاریخ نمایش و بلکه تاریخ رابطه های تاویلی و معنوی انسان بوده و خواهد بود. در وادی نمایش همیشه طنز جایگاه والایی در تبیین آن بخش از ناگفته های درونی انسانها داشته است. هرچند که گاهی طنز، این ظرفیت تبیینی والا هم همچون سایر پدیده های هنری و ذوقی، توسط مغرضان و کژاندیشان و بی­خردان به بیراهه های هزل و هجو کشانده شده است و خاصه در عرصه نمایش، شماری اندیشه های ناپاک به غرضی و مرضی وارد شد و اگرچه برخی از سران نظامهای سیاسی اجتماعی ضد بشری ناکارآمدی و نزول و تقلیل آن را – تا مرز صرف خنده – در دستور کارخود قرار دادند و به طریقی این ظرف بلورین تبیین­گر را بر حسب خواست تموج حوض درون خود آلودند، ولی طبایع والای انسانی در عرصه نمایش جهانی همیشه طنز را دیده، پسندیده و به عنوان ارزش، پذیرفته و ه کاربسته است.

طنز؛ از منظر ِتاریخ، دومین گونه اصلی نمایش پس از تراژدی [1] است. شفافیت، سادگی بیان و فرجام خوش، مولفه هایی هستند که این نوع از نمایش را از تراژدی جدا می­کند. طنز در نمایش به جای پرداختن به درونمایه­های حماسی و آرمانی به واقعیتهای متعارف زندگی می پردازد و شخصیتهای خود را از میان آدمهای پیرامون ما برمی­گزیند. ریشه های این نمایش به مراسم شادی بخش کوموس[2] در یونان باستان می­رسد که برای گرامیداشت دیونیزوس[3] – اسطوره وجد و شعف و شور برپا می­شده و همگان با ساز و آواز به عیش و نوش می­پرداختند. در این مراسم کهن گروهی از بازیگران مانند موجودات وهمی [4]جامه­های خیالی به تن می­کردند و با صورتکهای غریب[5] از برابر تماشاگران رژه می­رفتند و همزمان به لفاظی های شیرین و بداهه گویی های مستمر می پرداختند تا خاطر تماشاگران را لحظه ای خوش کنند و آنها را از ستم قاعده های قطعیت یافته آپولونی [6]رها سازند.

البته در اصطلاح شناسی واژه های بنیادین هنر نمایش [7] کوموس عبارت است از:

- گفتگوی همراه با موسیقی که میان دو شخصیت یا یک شخصیت و گروه همسرایان در کمدی یونانی در جریان است.

- آخرین صحنه یک نمایش که شخصیتهای متخالف با یکدیگر آشتی می کنند، کشمکش به گره گشایی می انجامد و شخصیتهای نمایش برای برپایی جشن و سور از صحنه خارج می شوند.

به مرور زمان شاعران به عرصه این مناسک یاد شده راه یافتند و کوشیدند تا با ساختن اشعاری مناسب برای این بذله­گویان سهمی در توسع آن داشته باشند.

*تحقیق مختصری از زندگی نامه شاعران*

– ابن یمین :

وی در سال 685 هجری در قصبه فریومد از ولایت جوین خراسان ولادت یافت شماره ای از قطعات ابن یمین در مرثیه و تاریخ وفات بزرگان است و شاید منشا بهترین قطعه هایی که در این مضمون سروده شده و بعد به ماده تاریخ رسیده این قطعات شاعر باشد.

12 – حافظ :

خواجه شمس الدین محمد حافظ معروف به لسان الغیب در اوایل قرن هشتم حدود 726 هجری در شیراز تولد یافت پدرش بهاء الدین در عهد اتابکان سلغری فارس از اصفهان به شیراز مهاجرت کرد و مادرش اهل کازرون بود وی حافظ قرآن کریم بود . از وی مراثی نیز باقی مانده است از جمله مرثیه فخیم او در مرگ شاه شیخ ابواسحاق بسیار مشهور است .

یاد باد آنکه سرکوی توام منزل بود دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

. . .

دیدی آن خاتم فیروزه بو اسحاق خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود

در بسیاری کتب بیان شده که وی قطعه و غزلی در مرگ فرزند دارد . اما آقای علی موسوی گرما رودی چنین می گوید (( نسبت دادن این مرثیه به حافظ ناصواب است زیرا اولا حافظ غزلی به این سستی ندارد . ثانیا مرگ فرزند وی شناخته نیست )) (1 )

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد باد غیرت به صدش خار پریشان دل کرد

طوطیی را به خیال شکری دل خوش بود ناگهش سیل فنا نقش امل باطل کرد

قره العین من آن میوه دل یادش باد که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

. . .

آه و فریاد که از چشم مه چرخ در لحد ماه کمان ابروی من منزل کرد

نزدی شاه رخ و فوت شد امکان حافظ چه کنم بازی ایام مرا غافل کرد

------------------------------------------------------------------

1 – پیشگفتار کتاب مرثیه از مدینه تا مدینه

13 – عبد الرحمان جامی :

نورالدین عبد الرحمان جامی در سال 817 هجری در محل خرجرد جام خراسان تولد یافت پدرش نظام الدین احمد دشتی و جدش شمس الدین محمود دشتی منسوب به محله دشت اصفهان که بعد به ولایت جام مهاجرت کردند . وی به همراه پدر به هرات و سمرقند رفت و سفری به مکه داشت وی بزرگترین شاعر و ادیب قرن نهم و آخرین شعرای بزرگ متصوفه است . مراثی زیادی نیز از وی به جا مانده است مانند مرثیه زیر که در رثاء پسرش صفی الدین سروده است :

زیرگل تنگدل ای غنچه رعنایی چونی بی تو ما غرقه بخونیم توبی ما چونی

سلک جمعیت ما بی تو گسست است زهم ما که جمعیم چنینیم تو تنها چونی

بر سر خاک توام ایکه از ین پیشترم بوده ای تاج سر امروز ته پا چونی

. . .

خورد غم های توام وه که خیال تو گهی می نپرسد که در این خوردن غم ها چونی

رو به صحرای عدم تاختی از شهر وجود من از این شهر ملولم تو به صحرا چونی

برخی وی را بنیانگذار سبک هندی دانسته اند چون در مواردی باریک اندیشی و نازک کاری مخصوص آن سبک را به کار برده است وفات جامی سال 898 هجری قمری در هرات اتفاق افتاد .

*تحقیق زندگی نامه مهدی اخوان ثالث*

مهدی اخوان ثالث

کامیار عابدی‌

برگرفته از: دانشنامه ادب فارسی

اَخَوانِ ثالِث‌، از شاعران‌ معاصر، متخلّص‌ به‌ «م‌..امید» در سال‌ 1307ش‌، در مشهد، به‌ دنیا آمد. پدرش‌، که‌ یزدی‌تبار بود، شغل‌ عطّاری‌ و طبابت‌ با داروهای‌ گیاهی‌ داشت‌. اخوان‌ ثالث‌ تحصیلات‌ ابتدایی‌ و متوسّطه‌ را در زادگاهِ خود به‌ پایان‌ رسانید. هرچند، دلبستة‌ موسیقی‌ و شعر بود، امّا گرایش‌ تحصیلی‌ فنّی‌ و حرفه‌ای‌ را برگزید و در رشتة‌ آهنگری‌ هنرستان‌ مشهد درس‌ خواند (کاخی‌، ص‌27). سپس‌ به‌ تهران‌ آمد و، علاوه‌ بر کار در مطبوعات‌، در مدارس‌ ورامین‌ و تهران‌ به‌ تدریس‌ پرداخت‌. در تهران‌، به‌ فعّالیّتهای‌ سیاسی‌ خود، که‌ از مشهد آغاز شده‌ بود، ادامه‌ داد. پس‌ از کودتای‌ 28 مرداد 1332.ش‌ دستگیر شد و در حدود یک‌ سالی‌ را در زندان‌ به‌ سر برد. پس‌ از رهایی‌ از زندان‌، در بخش‌ ادبی‌ چند روزنامه‌ و مجلّه‌، مؤسّسة‌ «گلستان‌ فیلم‌» (به‌ مدیریت‌ ابراهیم‌ گلستان‌) و سرانجام‌، رادیو تهران‌ به‌ نگارش‌ و ویرایش‌ ادبی‌ مشغول‌ شد. در نیمة‌ دهة‌ 1340ش‌، باردیگر، این‌بار به‌ اتّهامی‌ غیرسیاسی‌، به‌ زندان‌ افتاد. امّا پس‌ از شش‌ ماه‌ آزاد شد. در اواخر همین‌ دهه‌، برای‌ کار در تلویزیون‌ آبادان‌ به‌ آن‌ شهر رفت‌. تا سال‌ 1353ش‌،در خوزستان‌ زیست‌ و برنامه‌هایی‌ با نام‌ «دریچه‌ای‌ بر باغ‌ بسیار درخت‌» در زمینة‌ ادبیّات‌ فارسی‌ تهیّه‌ کرد (جلالی‌ پندری‌، ص‌448). به‌ سال‌ 1353، دختر جوانش‌، لاله‌، را از دست‌ داد. پس‌ از آن‌، به‌ آبادان‌ بازنگشت‌. مدّتی‌ کوتاه‌ در بنیاد فرهنگ‌ ایران‌ (زیرنظر پرویز ناتل‌ خانلری‌) کار کرد. امّا کاری‌ که‌ در آن‌ سازمان‌ برعهده‌اش‌ بود (تصحیح‌ دیوان‌ ناصر بخاری‌ یا بخارایی‌) به‌ پایان‌ نرسید. در سالهای‌ 1357ـ.1358ش‌، مدّتی‌ به‌ تدریس‌ ادبیّات‌ معاصر (و نیز شعر دورة‌ سامانی‌) در دانشگاههای‌ تهران‌، ملّی‌ (شهید بهشتی‌ بعدی‌) و تربیت‌ معلّم‌ پرداخت‌. در سالهای‌ 1358ـ1360ش‌، در مقام‌ سرویراستاری‌، در سازمان‌ انتشارات‌ و آموزش‌ انقلاب‌ اسلامی‌ (فرانکلین‌ پیشین‌) فعّالیّت‌ داشت‌. امّا از سال‌ 1360ش‌ تا پایان‌ عمر، از همة‌ شغلهای‌ دولتی‌، بی‌حقوق‌، برکنار شد (کاخی‌، ص‌29).

اخوان‌ ثالث‌ در طول‌ عمر شصت‌ و دو ساله ‌اش‌ (هرچند سیمای‌ شاعر، دست‌ کم‌، ده‌سالی‌ او را پیرتر نشان‌ می‌داد)، تنها یک‌ بار به‌ خارج‌ از ایران‌ سفر کرد و به‌ دعوت‌ چند مؤسّسة‌ فرهنگی‌ جهانی‌ و گروهی‌ از ایرانیان‌ ساکن‌ در اروپا به‌ شعرْخوانی‌ پرداخت‌: آلمان‌، انگلستان‌، دانمارک‌، سوئد، نروژ، فرانسه‌. اندکی‌ پس‌ از بازگشت‌، در چهارم‌ شهریور 1369ش‌، در بیمارستان‌ مهر تهران‌ درگذشت‌. پیکرش‌ را به‌ توس‌ بردند، و در کنار آرامگاه‌ حکیم‌ ابوالقاسم‌ فردوسی‌، به‌ خاک‌ سپردند (همان‌، ص‌29ـ30).

مهدی‌ اخوان‌ ثالث‌ یکی‌ از برجسته‌ترین‌ شاگردان‌ نیما یوشیج‌ * بود.