حسابرسان تا سه دهه پیش تلاش می کردند با انجام آزمونهای محتوای گسترده (سندرسی و سایر روش های حسابرسی) خطر حسابرسی را کاهش دهند، اما توسعه شرکت ها و افزایش روزافزون حجم عملیات آن ها، حسابرسان را با مشکل روبرو نمود.

هدف از بکارگیری حسابرسی مبتنی بر ریسک، افزایش کارایی و اثربخشی حسابرسی است، زیرا با تعیین نوع و ماهیت، زمان بندی اجرا و حدود آزمون های محتوا به گونه ای معقول و همراه با قابلیت پاسخگویی کامل، رسیدگی ها به میزان مناسبی انجام گردیده و در نتیجه زمان صرف شده به سطح منطقی تری تغییر می یابد. در طرح کلی حسابرسی در صورت اتکا بر سیستم کنترل داخلی، آزمون های محتوا محدود و در صورت عدم اتکا بر سیستم کنترل داخلی، ازمون های محتوا گسترده تر پیش بینی و انجام میگیرند.

حسابرسی مبتنی بر ریسک را می توان به عنوان فرایند شناسایی و گزارش ریسک تحریفات با اهمیت در صورتهای مالی دانست. از این رو اولاً حسابرسی نیازمند شناسایی حوزه هایی است که دارای ریسک بالایی از تحریفات با اهمیت اند؛ ریسک های مذکور محدوده هایی هستند که مستلزم کاربرد روش های گسترده تری خواهند بود. ثانیاً حسابرسی باید تعیین کند که چقدر و چگونه روش های خود را برای حوزه های کم ریسک کاهش می دهد. همچنین جهت شناسایی ریسک تحریفات با اهمیت باید موارد زیر تجزیه و تحلیل شود:

الف) ریسک واحد تجاری (ریسکی که یک رویداد بر تحقق اهداف شرکت اثر منفی می گذارد)

ب) چگونگی برخورد مدیریت با ریسک های مذکور.

ج) تعیین محدوده ریسک هایی که مدیریت به آنها توجهی نکرده است.

در مورد مفهوم اهمیت، محافل حرفه ای در سطح جهان اغلب رهنمودها یا استانداردهایی انتشار داده اند. و از جمله ارتباط "اهمیت" و "ریسک حسابرسی" را تشریح کرده اند.

رهنمودهای حسابرسی صادر شده از سوی محافل حرفه ای بین المللی در ارتباط با «اهمیت» بر موارد زیر اتفاق نظر دارد:

الف) برنامه ریزی و اجرای عملیات حسابرسی باید به گونه ای انجام شود که انتظار معقولی جهت کشف تحریفهای با اهمیت وجود داشته باشد. قضاوت حسابرسی در مورد اهمیت، معطوف به جنبه های کمی و کیفی اطلاعات است.

ب) حسابرس باید در ارزیابی جنبه کیفی و ماهیت یک موضوع دقت کافی به خرج دهد زیرا گاه، اشتباهات کوچک از لحاظ مقداری، اثری با اهمیت بر اطلاعات مالی دارد.

ج) حسابرس باید در موارد زیر مفهوم اهمیت را مدنظر قرار دهد.

بخشی از محتوای متن:

فرض تایید پذیری و حسابرسی:

شایستگی حسابرس معمولا به عنوان پیش فرض است و قوانینی وجود دارند که انتخاب حسابرسان را از بین حسابداران حرفه ای ذی صلاح الزامی می کنند . از سوی دیگر اگرچه موضوع تاییدپذری در قوانین وضوابط مربوط به گزارشگری شرکتها کمتر مورد توجه قرار گرفته اما در طول چند دهه اخیر به وسیله صاحب نظران و خط مشی گذاران حرفه ای به خوبی مطرح و حمایت شده است. آنها اطلاعات و گزارشهای مالی را به عنوان موضوع های قابل حسابرسی و احتمالا قابل گواهی (شهادت دهی)توصیف کرده اند.

تایید پذیری را به عنوان خصوصیت کیفی اولیه صورتهای مالی ندانسته و آن را در ارتباط با خصوصیت کیفی قابل اعتماد بودن مطرح می کند:

:FASB

((ویژگی تایید پذیری در جهت حصول اطمینان نسبت به مربوط بودن اطلاعات یا به تصمیمات کمک نمی کند یا کمک کمتری می کند.))

مقدمه

وجوه نقد تنها حسابی است که تقریبا کلیه حسابه­ها را تحت تاثیر قرار می­دهد. حسابرسی از مانده وجوه نقد به میزان زیادی به نتایج به دست آمده از سایر حسابها بستگی دارد. با توجه به اینکه حساب موجودی نقد دارای گردش بسیار زیادی است، علی رغم اینکه این گردش در رسیدگی به سایر حساب­ها رسیدگی می­شود و صاحبکار نیز معمولا روش­های کنترلی را در این خصوص به کار می­گیرد (مثل مغایرت گیری حساب بانک) اما به دلیل ماهیت نقدینگی و مستعد سوء استفاده بودن این حساب، حتی زمانی که مانده پایان دوره وجه نقد کم اهمیت باشد نیز مورد توجه حسابرسان قرار می­گیرد. اهداف عمده حسابرسی از وجوه نقد وجود و مالکیت، کامل بودن، ارزیابی ریسک ذاتی و ارائه و افشاء مناسب است هدف ارزشیابی به دلیل این که این مورد در خصوص وجوه نقد کمتر مصداق پیدا می­کند در نظر گرفته نشده است.

حسابرسان ممکن است ریسک تقلب مربوط به معاملات نقدی را نیز شناسایی نمایند. در این راستا حسابرسان باید درک مناسبی از برنامه ها و کنترل­های مدیریت جهت به حداقل رساندن ریسک تقلب را داشته باشند و چگونگی به کارگیری این کنترل­ها را باید در جریان عملیات آزمون کنند.

وجوه نقد

مطابق با استاندارد حسابداری شماره 2 با عنوان صورت جریان وجوه نقد «وجه نقد به موجودی نقد و سپرده­های دیداری نزد بانک ها و موسسات مالی اعم از ریالی و ارزی (شامل سپرده­های کوتاه مدت بدون سررسید) اطلاق می­شود». در این تعریف چک های مدت دار دریافت شده، سپرده­های نزد یک کارگزار امین جهت معاملات خاص، تمبر اوراق بهادار وجوه مسدود شده بانکی برای مقاصد خاص و اضافه برداشت بانکی تحت عنوان وجوه نقد به حساب نمی­آیند.

هم چنین طبق همین استاندارد معادل وجه نقد نیز در تعریف وجوه نقد نمی­گنجد. معادل وجه نقد به سرمایه گذاری های کوتاه مدت سریع التبدیل به وجه نقدی اطلاق می­شود که احتمال خطر کاهش در ارزش آن ناچیز باشد، به سهولت قابل تبدیل به وجه نقد باشد و سررسید آن بیش از سه ماه از تاریخ تحصیل نباشد.

موجودی نقد در سمت راست ترازنامه بعنوان اولین دارایی (نقدترین دارایی) نمایش داده می شود. در یادداشت های توضیحی صورت های مالی، اجزاء موجودی نقد به تفکیک موجودی صندوق، موجودی نزد بانک­ها، تنخواه گردان­ها و وجوه در راه طبقه بندی می­شود. موجودی نزد بانک­ها، سپرده سرمایه گذاری کوتاه مدت بدون سررسید دیداری نزد بانک ها را نیز شامل می­شود.