ترجمه مقاله آی پی(IP) در 30 صفحه ورد قابل ویرایش

فن آوری (تکنولوژی)

این بخش، جنبه ها (جهت‌ها) فن آورانه و فنی، TCP,IP‌وابسته به پروتکل و همچنین محیط، کار کردن و موثر بودن پروتکل را تعریف می‌کند، زیرا کانون (مرکز) اصلی این مدرک (پروتکل) فرستادن به راه (مسیر)‌معینی می‌باشد(عملکرد رده 3)، بحث و گفتگو (پروتکل رده 4)TCP تا اندازه‌ای مختصر است.

TCP

TCP، یک پروتکل حامل (حمل کننده) همسازی اتصال می‌باشد، که یافته ها (داده‌ها) را مانند زنجیره (جریان) سازمان نیافته بایت، منتقل می‌کند.

با استفاده کردن از اعداد زنجیره‌وار (متوالی) و پیام‌های تصدیق شده، (تصدیق پیام‌ها)، TCP می‌تواند، انتقال گره (بند) را همراه با تحویل داده‌ها، در مورد انتقال دادن بسته کوچک به پایانه گره (بند) فراهم کند.

جایی که (پایانه‌ای) که داده‌ها (یافته‌ها)، در انتقال دادن از منشا به پایانه، گم شده باشند، در این حالت، TCP ‌ می‌تواند داده‌ها (یافته‌ها) را دوباره انتقال داده، آن هم تا موقعی که زمان درست، دلخواه، به دست آمده باشد یا، تا موقعی که تحویل دادن موفقیت آمیز، حاصل شده باشد. TCP همچنین، می‌تواند پیام‌ها مکرر را تشخیص داده و آنها را به صورت درست و شایسته رها کند. اگر کامپیوتر انتقال دهنده، خیلی سریع، یافته‌ها (داده‌ها) را به کامپیوتر گیرنده، منتقل کند، TCP می‌تواند مکانیسم (نظام) مهار کردن جریان را به کار گرفته، و داده‌ها (یافته‌ها) را به آهستگی منتقل کند.

TCP همچنین می‌تواند تحویل داده‌ها را به لایه (رده) فوقانی، انتقال داده و از کاربرد آنها محافظت کند.













شکل1- نسبت (پیوند) مجموعه پروتکل اینترنت به نمونه به خصوص از مرجع (نشان) OSI نشان داده شده است.

نمونه خاص مرجع= OSI

IP، لایه (رده) 3 اصلی و بنیادی پروتکل در مجموعه اینترنت است.

علاوه بر انتقال میزان کار اینترنت، IP همچنین گزارش دادن خطا، و فروپاشی و مونتاژ دوباره، قسمت‌های داده‌ها را مهیا می‌کند، این قسمت از داده‌ها، به نام نگاره (نوشتن)، داده‌ها، می‌باشد، که برای انتقال طی (در خلال) شبکه کامپیوتر طبق، اندازه متفاوت حداکثر تا اندازه حداقل می‌باشد. IP نشان دهنده مرکز (اصل) مجموعه پروتکل اینترنت است.

نشانی دادن IP‌به طور جهانی فوق العاده می‌باشد، تعیین کردن (نسبت دادن) اعداد 32- بیت توسط مرکز اطلاعات (داده‌های) شبکه کامپیوتری است. نشانی دادن IP، به طور فوق‌العاده جهانی، شبکه کامپیوتر، را در هر جا از جهان برای ارتباط داشتن با یکدیگر، مجاز شناخته است.

نشانی دادن IP به طور جهانی، فوق العاده به سه قسمت تقسیم شده است قسمت اول، به نشانی دادن شبکه کامپیوتر اختصاص دارد.

قسمت دوم، به نشانی دادن به جز نتیجه نهایی (پیامد) اختصاص دارد و قسمت سوم IP، به نشانی دادن، برای اجرا برنامه کامپیوتر اختصاص دارد.

و قسمت سوم IP به نشانی دادن برای اجرای برنامه کامپیوتر اختصاص دارد. نشانی دادن IP از سه (3) رده بندی متفاوت، شبکه کامپیوتر حمایت می‌کند. رده بندی A ‌شبکه کامپیوتر عمدتا، برای استفاده کردن در تعداد معدودی، برای کامپیوترهای بسیار بزرگ، در نظر گرفته شده است. زیرا آنها فقط 8 (هشت) بیت برای نشانی دادن وسعت (زمینه) کامپیوتر، پیش بینی می‌کنند. رده بندی B شبکه کامپیوتری به 16- بیت اختصاص دارد. و رده بندی C، شبکه کامپیوتری به 24- بیت برای وسعت کامپیوتر نشانی داده شده، اختصاص داده. رده بندی C شبکه فقط 8- بیت را برای وسعت اجرا برنامه کامپیوتر پیش بینی می‌کند، به هر حال، تعداد اجرا برنامه در هر شبکه کامپیوتری می‌تواند یک عامل محدود کننده باشد. در همه رده‌‌بندی‌های شبکه کامپیوتری (A,Bو C) اکثر بیت‌های چپ، نشان دهنده، نوع شبکه کامپیوتر است.




شکل 5- تصویر ساختار (طرح) اینترنت

E=سیستم خودمختار یا E=پروتکل راهگاه خارجی (پروتکل بیرونی)

I=مسیر پروتکل داخلی

استفاده کردن از مسیر معین پروتکل، همراه باIP‌ از نوع متحرک و پویا می‌باشند. مسیر معین پویا برای محاسبه کردن مسیرها، به نرم افزار برای نقشه راه احتیاج دارد. درمسیر معین پویا، الگوریتم، تغییرات در شبکه کامپیوتر را قبول کرده، و به صورت خودکار، بهترین مسیر را، انتخاب می‌کند. برخلاف آنچه که درباره مسیر معین پویا گفته شد مسیر معین ثابت (ناپویا) فقط، نیازمند، جایگزین شدن مطابق با مجری (اداره کننده) شبکه کامپیوتر است. و تا موقعی که مجری (اداره کننده) شبکه کامپیوتری، مسیرهای معین ناپویا و ثابت را تغییر ندهد، آنها تغییر نخواهند یافت.

فهرست خلاصه IP، متشکل شده از پایانه نشانی دادن/ نزدیک به دو جهش ناچیز، می‌باشد. در نمونه (مثال) فهرست خلاصه مسیر نشان داده در شکل 6، اولین ورودی، به آن گونه تفسیر و معنی شده است که «برای به دست آوردن شبکه کامپیوتری 34.1.0.0 (جز نتیجه نهایی 1 در شبکه کامپیوتر 34)، می باشد، دومین توقف (توقف بعدی) در بند نشانی دادن 54.342.23.12‌ موجود است.

همانطور که ما مشاهده کردیم مسیر معین IP پخش شدن نگاره (نوشتن) داده‌ها از طریق کار اینترنتی، دریک جهش مسیر پی در پی و در یک زمان است. مسیر کامل در ابتدا سفر شناخته نشده است.

در عوض، در هر توقف، مسیر جهش بعدی توسط، همانند بودن (کردن) پایانه نشانی داده در درون نگاره داده‌ها (نوشتن اطلاعات)، مطابق با ورودی داخل فهرست خلاصه مربوط به بند (گز)، مسیر معین متداول، معین شده است. هر یک از پیچیدگی‌ (های) مربوط به بند (گره) در شیوه (روش) مسیر معین، متشکل شده از بسته‌های کوچک جدید است که فقط بر اساس داده‌ها (اطلاعات) اینترنت است. IP‌برای بازگشت دادن گزارش خطا (اشتباه)به طرف منشا، آن هم تا موقعی که ناهمسانی و نابهنجاری مسیر معین، رخ داده باشد، پیش بینی نشده است. این کار(وظیفه) به پروتکل اینترنت دیگر، واگذار می‌شود. یعنی به پروتکل اداره کردن (مهار کردن)پیام اینترنت (ICMP) واگذار می گردد.

ICMP (پروتکل اداره کردن پیام اینترنت) است که عملکرد تعدادی از کارها (وظایف) درون یک شبکه، کار اینترنتی IP‌ می‌باشد.

علاوه بر دلیل اصلی، به وجود آمدن ICMP‌(بازگشت دادن، گزارش به علت فقدان مسیر معین به منشا)، علت اصلی وجود آن است، ICMP‌یک شیوه (روش) برای سنجیدن قابلیت دست یافتن به بند (گره) در طرف مقابل اینترنت می‌باشد (منعکس کردن ICMP و عملکرد متقابل پیام‌ها) است، یک شیوه برای افزایش دادن بازده، مسیر معین (ICMP برای دوباره جهت دادن به پیام‌ها)، است یک شیوه برای آگاهی به منشا، راجع به آنکه، نگاره داده‌ها، زمان اختصاص داده، به خود را برای وجود داشتن در درون اینترنت، افزایش داده است (ICMP ، افزایش دادن زمان بندی پیام)، و همچنین ICMP‌برای افزایش دادن زمان بندی پیام‌های دیگر هم مفید است، در مجموع، آنکه، ICMP، یک قسمت جدایی ناپذیر (جدا نشدنی) از به کار گیری IP‌می‌باشد، مخصوصا، آنهایی که در مسیرهای پی در پی، جریان دارند.





This section describes technical aspects of TCP, IP, related protocols, and the environments in which these protocols operate. Because the primary focus of this document is routing (a layer 3 function), the discussion of TCP (a layer 4 protocol) will be relatively brief.


TCP

TCP is a connection-oriented transport protocol that sends data as an unstructured stream of bytes. By using sequence numbers and acknowledgment messages, TCP can provide a sending node with delivery information about packets transmitted to a destination node. Where data has been lost in transit from source to destination, TCP can retransmit the data until either a timeout condition is reached or until successful delivery has been achieved. TCP can also recognize duplicate messages and will discard them appropriately. If the sending computer is transmitting too fast for the receiving computer, TCP can employ flow control mechanisms to slow data transfer. TCP can also communicate delivery information to the upper-layer protocols and applications it supports.

Figure 1. Relationship of the Internet Protocol Suite to the OSI Reference Model


IP

IP is the primary layer 3 protocol in the Internet suite. In addition to internetwork routing, IP provides error reporting and fragmentation and reassembly of information units called datagrams for transmission over networks with different maximum data unit sizes. IP represents the heart of the Internet protocol suite.

IP addresses are globally unique, 32-bit numbers assigned by the Network Information Center. Globally unique addresses permit IP networks anywhere in the world to communicate with each other.

An IP address is divided into three parts. The first part designates the network address, the second part designates the subnet address, and the third part designates the host address.

IP addressing supports three different network classes. Class A networks are intended mainly for use with a few very large networks, because they provide only 8 bits for the network address field. Class B networks allocate 16 bits, and Class C networks allocate 24 bits for the network address field. Class C networks only provide 8 bits for the host field, however, so the number of hosts per network may be a limiting factor. In all three cases, the leftmost bit(s) indicate the network class. IP addresses are written in dotted decimal format; for example, 34.0.0.1. Figure 2 shows the address formats for Class A, B, and C IP networks.

Figure 2.

IP networks also can be divided into smaller units called subnetworks or "subnets." Subnets provide extra flexibility for the network administrator. For example, assume that a network has been assigned a Class A address and all the nodes on the network use a Class A address. Further assume that the dotted decimal representation of this network's address is 34.0.0.0. (All zeros in the host field of an address specify the entire network.) The administrator can subdivide the network using subnetting. This is done by "borrowing" bits from the host portion of the address and using them as a subnet field, as depicted in Figure 3.

Figure 3.

If the network administrator has chosen to use 8 bits of subnetting, the second octet of a Class A IP address provides the subnet number. In our example, address 34.1.0.0 refers to network 34, subnet 1; address 34.2.0.0 refers to network 34, subnet 2, and so on.

The number of bits that can be borrowed for the subnet address varies. To specify how many bits are used and where they are located in the host field, IP provides subnet masks. Subnet masks use the same format and representation technique as IP addresses. Subnet masks have ones in all bits except those that specify the host field. For example, the subnet mask that specifies 8 bits of subnetting for Class A address 34.0.0.0 is 255.255.0.0. The subnet mask that specifies 16 bits of subnetting for Class A address 34.0.0.0 is 255.255.255.0. Both of these subnet masks are pictured in Figure 4. Subnet masks can be passed through a network on demand so that new nodes can learn how many bits of subnetting are being used on their network.

Figure 4.

Traditionally, all subnets of the same network number used the same subnet mask. In other words, a network manager would choose an eight-bit mask for all subnets in the network. This strategy is easy to manage for both network administrators and routing protocols. However, this practice wastes address space in some networks. Some subnets have many hosts and some have only a few, but each consumes an entire subnet number. Serial lines are the most extreme example, because each has only two hosts that can be connected via a serial line subnet.

As IP subnets have grown, administrators have looked for ways to use their address space more efficiently. One of the techniques that has resulted is called Variable Length Subnet Masks (VLSM). With VLSM, a network administrator can use a long mask on networks with few hosts and a short mask on subnets with many hosts. However, this technique is more complex than making them all one size, and addresses must be assigned carefully.